The white beauty - moments from Skellefteå

I walked for hours... Just to see my memories. I love sooo much this place!!! I can feel this moment so strong... I feel so ME!

Ξύπνησα το πρωΐ ενθουσιασμένη. Αγκάλιασα την γιαγιά μου (mormor στα σουηδικά) και είπαμε τα δικά μας. Μου είχε έτοιμο πρωινό. Το αγαπημένο μου,  λεπτό σουηδικό ψωμί με τυρί και ένα ποτήρι γάλα!!! Από την πρώτη μπουκιά ήρθαν αναμνήσεις παλαιές που ποτέ δεν θα ξεχαστούν. Η ώρα πέρασε και σκέφτηκα ας πάω μια βόλτα στο κέντρο του Skellefteå. Όλα ήταν τόσο μαγικά!!! Χριστουγεννιάτικα όλα ήταν στολισμένα και ένας άντρας να παίζει χριστουγεννιάτικες μελωδίες με την τρομπέτα του. ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!  Έκανα την βόλτα μου χαζεύοντας στα μαγαζιά και λέω ας πάρω το δρόμο για τον διάσημο ποταμό του Skellefteå (älven). 

Δεν είναι μακριά από το κέντρο. 2 παράλληλοι δρόμοι πιο κάτω. Φτάνω εκεί και τι βλέπω; Όλα παγωμένα!!! Ένα τοπίο που δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια αλλά ούτε με φωτογραφίες. Ο ποταμός ήταν ήρεμος παγωμένος που αντανακλούσε το λίγο φως που υπήρχε ακόμη πριν φύγει. Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι αλλά ο ήλιος σε λίγο θα έφευγε και για αυτό το φως έπεφτε απαλά και άφηνε τέλειες αποχρώσεις στον πάγο και στα χιόνια. 

 

Περπατούσα και χαμογελούσα μόνη μου. Πόσο θα ήθελα να το έβλεπαν κι άλλοι αυτή την ομορφιά! Και μου ήρθε στο μυαλό μου ο σκύλος μου ο Όσκαρ, αυτός θα ξετρελενόταν!!! Θα έπαιζε και θα έτρεχε και μαζί του εγώ να χαίρομαι. Αχχχ τι ωραία θα ήτανε!

 

Συνέχισα εγώ σε όλο τον παράλληλο δρόμο του ποταμού και βρήκα ένα παγκάκι. Το καθάρισα από το πολύ χιόνι που είχε και κάθισα απολαμβάνοντας όλο το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα. Ο ήλιος όμως είχε πια σιγά σιγά πει αντίο και έπρεπε να πάρω τον δρόμο πίσω. Η διαδρομή πίσω ήταν σαν να την έβλεπα πάλι για πρώτη φορά, με τον ίδιο ενθουσιασμό, αφού το φως χανότανε και έβλεπες μια άλλη σκηνή στα μάτια σου. Δίπλα μου περνούσαν ποδήλατα, ζευγάρια ερωτευμένα όλο των ηλικιών. Άτομα κάνουν το απογευματινό του τρέξιμο....

Ήταν ένα παγωμένο απόγευμα, αλλά γεμάτο ζωντάνια!!!!

Πήγα σπίτι,  έβγαλα τα παπούτσια μου,  έβγαλα όλα εκείνα τα ρούχα που με προστάτευαν από τους -10 βαθμούς. Βλέπω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη και ξεκίνησα να γελάω. Ήμουν ΟΛΟΚΟΚΚΙΝΗ από το κρύο. Η μυτούλα μου τόσο κόκκινη σαν παλιάτσου. Αλλά ήταν μια αίσθηση ωραία και αληθινή.

Κάτι μοναδικό, που όλοι πρέπει να το ζήσουν. Δεν είμαι άτομο που περιαυτολογούμαι και θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε για αυτό που ζω, αλλά αν ήμουν εκατομμυριούχα σίγουρα θα έκλεινα εισιτήρια σε όλα τα αγαπημένα μου άτομα να απολαύσουν αυτό που ζω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!!!